నేను చూసినంతమేరకు, సమాజంలో ఎక్కువమందికి శ్రవన్ పై కంటే, మారుతీ రావ్ పైనే ఎక్కువ సానుభూతి ఉంది. ఇందులో నాకు ఆశ్చర్యంగా అనిపించేది ఏమీ లేదు. బహుశా దీనికి రివర్స్ లో జరిగి ఉంటేనే ఆశ్చర్యపోయి ఉండేవాడిని.
ఎందుకిలా.. అని కూడా నేనేమీ పెద్దగా బుర్రగీక్కోలేదు. ఎందుకంటే సమాధానం నాకు ఆల్రెడీ తెలుసు కాబట్టి.
సుమారు పదిహేనేళ్ళ క్రితం, నేను బీ.టెక్ లో ఉన్నప్పుడు, 2002 గుజరాత్ మారణహోమం లో అక్కడి ముస్లింలపై జరిగిన దారుణాలు ‘దిహిందూ’ పేపర్లో చదివి, రాత్రిల్లు నాకు నిద్ర పట్టేది కాదు. కానీ, నా చుట్టూ ఉన్నోల్లు మాత్రం ‘అన్ని న్యూసుల్లాగే ఇదీ ఓ న్యూసు, దీనిలో పెద్ద వింతేముంది’ అన్నట్లు లైట్ తీసుకోవడాన్ని చూసి -‘ఎందుకిలా ‘ అని అప్పట్లో బుర్ర బద్దలుకొట్టుకుని ఆలోచిస్తుండేవాడిని. పైగా, అవన్ని ఎవరి కనుసన్నల్లో జరిగాయో అతన్నే వికాస పురుషునిగా, దేశానికి కాబోయే ప్రధానిగా మీడియా ప్రొజెక్ట్ చేసే విధానం చూసి, చుట్టూ ఉన్న సమాజంపై ఫ్రస్టేషన్ , ఏహ్య భావం,ద్వేషం కూడా కలిగేది.
ఇలాంటిదే అక్రోశం, ఏహ్యభావం, మారుతీరావ్ మద్దతుదారులపై కొందరికి, ముఖ్యంగా దలితులకి కలుగుతుండటం ఇప్పుడు చూస్తున్నాం. ఇది కూడా నార్మలే.